Να εξηγούμαστε!!

Πέρασαν ήδη πάνω από τρεις μήνες από την σύσταση των Συνοικιακών Συμβουλίων της Δημ. Κοινότητας Μυτιλήνης.Τα ίδια υπήρξαν και επί υπουργίας τότε του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά και είχαν παράξει έργο, άσχετα αν στην πορεία του χρόνου ξέφτισαν. Ήταν όμως νομοθετημένα και εκλέχτηκαν με κανονικές εκλογές. Τούτα τώρα εδώ είναι με απόφαση της Δημ. Κοινότητας Μυτιλήνης και δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουν όντως θεσμική ισχύ. Άτυπα μοιάζουν! Αν τουλάχιστον ήταν με απόφαση του Δημ. Συμβουλίου Λέσβου θα ήταν διαφορετικά, θα είχαν διαφορετική οντότητα, διαφορετικό και υπολογίσιμο κύρος. 

Εν πάση περιπτώσει και μ’αυτή τους την μορφή, ως ιδέα και ως προσπάθεια της Δημ. Κοινότητας Μυτιλήνης, είναι θετική και μπορούν να αποδώσουν βοηθώντας το έργο της Κοινότητας και κατ’ επέκταση του Δήμου. Αρκεί όμως να υπολογίζονται ως φορείς και να βρίσκουν ανταπόκριση στην όλη τους δουλειά!

Βρίσκουν όμως ανταπόκριση; Υπολογίζονται απ’ αυτούς στους οποίους απευθύνονται για την επίλυση των προβλημάτων των περιοχών τους; Μέχρι στιγμής ΟΧΙ!!

Υπάρχει κάπως θολή και διάχυτη η αντίληψη ότι κάποιους δεν τους πολυάρεσε αυτή η ύπαρξη των συνοικιακών συμβουλίων!

Όταν καλεστήκαμε τον Γενάρη μήνα να συμμετάσχουμε σ’ αυτή την προσπάθεια και να συγκροτήσουμε κάθε περιοχή το συνοικιακό της συμβούλιο, δεχτήκαμε με χαρά και όρεξη να βοηθήσουμε και την Κοινότητα και τον Δήμο, αλλά κυρίως και πάνω απ’ όλα τους συνδημότες μας και ριχτήκαμε αμέσως «Επί το έργον»!

Πάνε τρεις μήνες που ως Συνοικιακό Συμβούλιο Καλλιθέας-Μαύρα Σιδερα καταγράψαμε και προωθήσαμε στις καθύλην αρμόδιες αντιδημαρχίες, εγγράφως κανονικά, με αριθμ. πρωτοκόλλου κ.λ.π. τα προβλήματα της περιοχής μας, προβλήματα απλά, αυτονόητα, όχι πολυέξοδα, αλλά όχι λύση δεν είδαμε από μέρους τους, μα ούτε μια τυπική απάντηση, ναι, όχι, γίνεται δεν γίνεται!

Λοιπόν, για να εξηγούμαστε: Εμείς ως Συνοικιακό Συμβ. Καλλιθέας-Μαύρα Σίδερα και ως προεδρείο βέβαια, αυτοπροσδιοριζόμαστε και λέμε ποιοι είμαστε:

• Είμαστε αυτοί που σπεύσαμε με χαρά και όρεξη, όπως και άλλοι, στο κάλεσμα της Δημ. Κοινότητας, ανιδιοτελώς, χωρίς πολιτικές ή κομματικές, ή παραταξιακές σκοπιμότητες, ούτε άλλα οφέλη. Μάλλον με ψυχοφθόρα ενασχόληση καταπιαστήκαμε και χάσιμο χρόνου και γιατί όχι και κάποια ενίοτε μικροδιαρροή… στην τσέπη μας.

• Είμαστε με τα συμφέροντα των συνδημοτών μας και παράταξή μας είναι η περιοχή μας. Ούτε καν προσβλέπουμε σε τυχόν υποψηφιότητες στις επικείμενες εν καιρώ εκλογές.

• Είμαστε απλοί πολίτες και δημότες Μυτιλήνης, με κάποια αγάπη για τον τόπο μας, λίγο παραπάνω…καβουρέλ’ μέσα μας και φιλότιμο, να μην αντέχουμε στα στραβά, στις ασχήμιες, στις ατέλειες, στις λακκούβες, στις κακοτεχνίες, στη γυφτιά, στις προχειρότητες και στα γραφειοκρατικά τερτίπια.

Αλλά αναγκαστικά εκ των πραγμάτων είμαστε εν δυνάμει και μια βραδυφλεγής ωρολογιακή βόμβα… που ο χρονοδιακόπτης της όταν θα κάνει το τσακ… ίσως να μην συμφέρει και σε κάποιους. Ιδίως κάπου εκεί προς τις εκλογές! Διότι απλά, έχουμε τεφτέρι και γράφουμε τώρα τα υπέρ και τα κατά για την συνοικία μας, τους συνδημότες μας!

                                            Βαγγέλης Χατζημανώλης

Τς Αγιάς-Φουτιάς !

Για να θυμούνται οι παλιοί                                                                              

και να μαθαίνουν οι νεότεροι

Χριστός Ανέστη! Αναστάσιμες ευχές για τους συνδημότες μας από το Συνοικιακό Συμβούλιο Καλλιθέας-Μαύρα Σίδερα.

*

Τώρα την Λαμπροβδομάδα και συγκεκριμένα την Λαμπροπέμπτη, γιορτάζει ο μικρός παλιός γραφικός ναός της Αγίας Φωτεινής που βρίσκεται εκεί που σήμερα είναι το Συγκρότημα των Σχολείων (Ι0ο- Δημοτ. κ.λ.π), κάτω απ’ το Νοσοκομείο στα σύνορα με τα Μαύρα Σίδερα και στο κάτω αριστερό μέρος της Καλλιθέας. Η γιορτή από παλιά ήταν γνωστή και για τους κατοίκους της περιοχής και για τους Μυτιληνιούς γενικά, ως « Τς Αγιάς-Φουτιάς-- Της Αγιάς-Φωτιάς» (Φωτεινής-- Σαμαρείτιδος-- ) και κρατούσε δυο μέρες, από την παραμονή το απόγευμα μέχρι την άλλη μέρα το βράδυ αργά. Δυο ήταν οι σημαντικές γιορτές της Λαμπροβδομάδας στη Μυτιλήνη, της Αγιάς-Φωτιάς στην Καλλιθέα και της Ζωοδόχου Πηγής στην Λαγκάδα. Η Αγιά-Φωτιά όμως μια που βρισκόταν τότε σε εξοχική και ακραία περιοχή…της πόλης, συγκέντρωνε πάρα πολύ κόσμο για δυο μέρες, όπου παρέες-παρέες και κατά οικογένειες οι Μυτιληνιοί, φέρνοντας μαζί τους τα απαραίτητα στρωσίδια, κουρελούδες, καρπέτες κ.λ.π. καθώς και τα προς τέρψιν εδέσματα, κόκκινα αυγά, τυριά, και διάφορα άλλα μεζεκλίκια, απλώνονταν ανάμεσα στα λιόδεντρα κατάχαμα και ξέδιναν με κέφι, τραγούδια, χορό, απλά, όμορφα, αυθόρμητα με δέσιμο καρδιάς και στενή φιλική διάθεση.

Την γιορταστική όμως μορφιά των δύο αυτών ημερών, εκεί στην λουλουδιασμένη περιοχή και στο καταπράσινο τοπίο, την συμπλήρωναν οι «Λεσβιακές Λαμπριάτικες Κούνιες»! Οι κούνιες που έφτιαχναν με χοντρό σκοινί και μαδέρια κρεμασμένες στο λιόδεντρα --πάνω τους μπορούσαν να καθίσουν από δυο και τέσσερα έως και οχτώ άτομα, αναλόγως το μέγεθος-- και με το κούνημα πάνω στο ρυθμό συνοδεύονταν με τα γνωστά δίστιχα τραγούδια της λεσβιακής κούνιας και σε γνωστή δική τους μελωδία, που άρχιζαν με το Χριστός Ανέστη και έκλειναν πάλι με το ίδιο.

Πάρτε μια γεύση:

Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας,

και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Πάλι στην κούνια έκατσα καλέ, πάλι θα τραγουδήσου,

ν ανοίξου τις καρδούλις σας καλέ, τσι να τις ζουγραφήσου.

Χριστός ανέστη μάτια μου καλέ, χαρήκαν οι γ’ αγγέλοι,

κι μεις για να ανταμώσουμι καλέ, γ’ οι παραπουνιμένοι.

Θαν ανιβώ στουν ουρανό καλέ, να κάτσου διπλουπόδι,

να σι κουνήσου μάτια μου καλέ, γιατ’ είσι προυτουκόρη.

Σι φχαριστώ αγάπη μου καλέ, αν τα’ πις για τα μένα,

να σκίσου την καρδούλα μου καλέ, να σι πουτήσου αίμα.

Έλα Χριστέ στα χείλη μου καλέ, κι η Παναγιά κουντά μου,

να τραγουδώ τις φίλις μου καλέ, κι όλη τη συντρουφιά μου.

Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας

και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

Του γυα-λί, του ρου-δου-στάλ’, βγού-τι σεις - να μπουν -τσι οι γ’ άλλ’.

Μια του κλεφτ - δυο του κλεφτ - τρεις τσι τουν τσακώ-σαμι -

τσι σ φυ-λακή - τουν χώσαμι.

Με αυτές τις τελευταίες φράσεις, (του γυαλί του ρουδουστάλ’ κ.λ.π.) που λέγονταν σταδιακά όλο και σε πιο αργό ρυθμό, ανακόβονταν η ταχύτητα της κούνιας μέχρι την ακινητοποίησή της, από αυτούς που βρίσκονταν κάτω στη μια και στην άλλη άκρη και είχαν την ευθύνη της κίνησης της κούνιας, πίσω-μπρος, και του σταματήματός της. Έτσι κατέβαιναν αυτοί που κουνήθηκαν, και έμπαιναν οι άλλοι. Εδώ πρέπει να πω ότι οι κούνιες έδιναν την ευκαιρία στη νεολαία, αγόρια και κορίτσια να σμίξουν εκεί, να φλερτάρουν και να εκφράσουν οι ερωτευμένοι τα αισθήματά τους ο ένας στον άλλον, χωρίς να γίνονται εύκολα αντιληπτοί από γονείς, αδέλφια και ζηλόφθονα μάτια… Κι ακόμα πιο πολύ έδιναν την ευκαιρία στα αγόρια να απολαύσουν λίγο….μπατζάκι, καθώς με το κούνημα το δυνατό, ο αέρας σήκωνε τα φουστάνια των κοριτσιών!

Το όλο πανηγυριώτικο σκηνικό πλαισίωναν και πολλοί μικροπωλητές, χαλβατζήδες και άλλοι, καθώς και κάποια πρόχειρα στημένα καφενεία για ουζομεζέδες και ψυχαγωγία. Όταν σκοτείνιαζε πια, αφού δεν υπήρχε εκεί ηλεκτρικό δίκτυο, το λόγο είχαν τα «λουξ» με πετρέλαιο, οι ασετιλίνες και ενδεχομένως και κάποια λαμπιόνια με μπαταρίες αυτοκινήτου.

Αυτό ήταν για χρόνια και χρόνια το πανηγύρι τς Αγιάς-Φουτιάς σ’ αυτό το ακραίο… σημείο της Μυτιλήνης, που πρέπει να πω ότι όλη αυτή η περιοχή της κάτω Καλλιθέας, από την οδό Ιακωβίδου και Βενέζη και Μητρ. Ιακώβου, μέχρι Ρουσέλλη και Σίμου Χουτζαίου, Κανέλλη και Σχολικό Συγκρότημα, ήταν μπαχτσέδες, και από εκεί και προς τα πάνω, οδό Θεοφ. Χατζημιχαήλ, πίσω από Νοσοκομείο, μέχρι ψηλά στις Εργατικές Κατοικίες Καλλιθέας ήταν χωράφια, ελιώνες, ενώ μπροστά από την εκκλησία της Αγίας Φωτεινής περνούσε ποταμός. Όλα αυτά μέχρι τη δεκαετία του 1950 με ’70 περίπου. Ενοριακά σήμερα ο ναός ανήκει στην ενορία Κάτω Χάλικα , λειτουργεί κάθε Πέμπτη, μόνο που τώρα η Λαμπροπέμπτη αποτελεί πια μια απλή πανηγυρική γιορτή κατά παράδοση, προς τιμήν της Αγίας και Ισαποστόλου Φωτεινής, που ουσιαστικά η μνήμη της είναι στις 26 Φεβρουαρίου, ενώ τιμάται και την τέταρτη Κυριακή του Πάσχα της Σαμαρείτιδος.

Τι τα θέλετε όμως, τον παλιό καλό παραδοσιακό και όμορφο τρόπο του πανηγυριού αυτού, όπως και άλλα τέτοια έθιμα, τον έθαψαν για πάντα η λήθη, το τσιμέντο, η ρόδα, η εξέλιξη, ο πολιτισμός της αρχοντοχωριατιάς, η απομόνωση από το γυαλί…των καναλιών, των κομπιούτερς και των τάμπλετ, και η αποκοπή από τις ρίζες μας προς δόξαν των… ΕΜΦΙΑ, Αντικειμενικών αξιών, των πλειστηριασμών και πάσης άλλης μνημονιακής…ευδαιμονίας! Ζήτω μας!!

* * *

                                                                                         Βαγγέλης Χατζημανώλης